OPINIE. “Ketnetreeks ‘United’ toont waar het écht over gaat in jeugdvoetbal”

“Je moet sterk zijn.” Het is een zin die jonge voetballers vaak te horen krijgen. Meestal goedbedoeld, maar zelden helpend. Want kinderen worden niet sterker van druk, wel van steun. Veerkracht groeit niet door geschreeuw langs de lijn, maar wel door vertrouwen. De Ketnetreeks United toont het haarscherp. Niet de glitter van goals, maar wat zich tussen de lijnen afspeelt: twijfel, groepsdruk, faalangst, vriendschap en de wil om erbij te horen. Wie kijkt, herkent het: ouders die coachen vanaf de zijlijn, spelers die na een fout hun blik op de grond houden, coaches die hun frustratie inslikken, maar het goed willen doen. En we bedoelen het allemaal goed: we willen dat onze kinderen gelukkig zijn, maar we verwarren dat geluk soms met succes.

Wat United toont, zien we elk weekend. Een speler mist een penalty. De coach draait zich om, zucht luid en roept: “Hoeveel keer moet ik het nog zeggen?” De jongen kijkt naar de grond, zijn schouders zakken, het team durft niets meer te proberen. Op dat moment breekt iets. Niet omdat de coach kwaad is, maar omdat hij, zonder het te beseffen, de boodschap geeft dat fouten niet mogen.

Die druk is geen uitzondering. Vorig seizoen werden in Vlaanderen meer dan 7.000 meldingen van agressie, zowel fysiek als verbaal, in jeugdvoetbal geregistreerd. En dat zijn enkel de meldingen, het topje van de ijsberg dus. Achter elke melding schuilen tientallen ongeziene momenten van frustratie, roepen, zuchten of zwijgen. Momenten die onzichtbaar blijven, maar toch diepe sporen nalaten bij jonge spelers.

Een andere coach pakt het anders aan. Niet om te zeggen wat beter kon, maar om te luisteren. “Je gaat nog veel penalty’s missen”, zegt hij rustig. “Dat hoort erbij. Je kan dit. Volgende keer opnieuw.” Hij laat de speler een week later opnieuw trappen. De speler scoort, maar belangrijker, hij durfde opnieuw proberen.

Veerkracht is geen karaktertrek, maar een dynamisch proces dat groeit in een veilige omgeving. In die omgeving spelen coaches een sleutelrol. De manier waarop zij feedback geven, spanning benoemen en verbondenheid creëren, bepaalt mee of jongeren zich ontwikkelen of afhaken.

Toch krijgt veerkracht amper aandacht in de opleidingen van voetbalcoaches. We leren coaches nog altijd hoe ze sterk moeten lijken, niet hoe ze aan veerkracht kunnen bouwen, en dat is precies het probleem. Veel coaches voelen dat het anders moet, maar krijgen geen kader, geen taal, geen ondersteuning in hun opleiding.

Want jongeren haken niet af omdat ze verliezen, maar omdat ze zich niet gezien voelen. Omdat fouten niet mogen. Omdat succes de enige taal is die we spreken.

Nee, winnen is niet het belangrijkste. Nee, kwetsbaarheid is geen zwakte. En ja, plezier, verbinding en veerkracht zijn de basis van prestaties.

Ouders die vragen “had je plezier?” in plaats van “heb je gewonnen?”, coaches die luisteren voor ze corrigeren, clubs die welzijn opnemen in hun werking. Dat is geen soft gedoe. Dat zijn de echte overwinningen.

United toont het op tv. Wij moeten eraan bouwen op het veld. Niet door jongeren te zeggen dat ze sterk moeten zijn, maar door omstandigheden te creëren waarin ze dat kunnen worden. Dat is de toekomst van het jeugdvoetbal.