“De helft van mijn schoolwerktijd bestond uit mails beantwoorden. Ik werd er gek van. Ouders die vragen hadden over de taken of bij de punten, leerlingen die iets niet begrepen, en hup, een vraag in een mail. Naast alle andere administratieve mails die binnenkwamen. Het zoog alle passie uit mijn lijf, want ik geef zo graag les. Mijn lessen slabakten omdat er zo weinig tijd en aandacht nog ging naar mijn voorbereidingen. Leerlingen verloren hun aandacht en haakten af, ik was voortdurend lastig omdat er niet werd opgelet. Ofwel een burn-out ofwel het anders aanpakken. Ik zat diep, het was erg leeg vanbinnen. En toen besefte ik het: mijn lesmomenten zijn heilig. Bij aanvang van de les schrijf ik nu op het bord wat de inhoud is, en of er een opdracht of voorbereiding verwacht wordt. Ik kijk erop toe dat iedereen dat overneemt en luistert, hou rekening met reacties. Tussen mijn lessen door antwoord ik op geen enkele mail van de leerlingen over de les of opdrachten. Wat een ademruimte, voor mij én de leerlingen. Ze sturen geen mails meer. Als iets onduidelijk is, dan vragen ze het aan elkaar of we pakken dat gewoon de volgende les terug op. Punten zet ik niet meer op Smartschool, maar neem ik door met de klas. Soms bel ik een ouder op, en nodig ik actief uit voor een oudercontact: dat is de plek waar ik met ouders in gesprek wil gaan om samen te kijken waar hun zoon en dochter staat.
