De relatie tussen levensbeschouwing en onderwijs roept heel wat vragen op. In eerste instantie is de fundamentele vraag of levensbeschouwing überhaupt wel iets met onderwijs te maken heeft. Beperkt levensbeschouwing zich immers niet tot het niveau van de subjectieve overtuiging van het individu? Of bij uitbreiding een bepaalde groep van gelijkgestemden? Of heeft levensbeschouwing wel degelijk een publieke dimensie in naam waarvan het zich educatief kan engageren? En in dat geval dringt een tweede vraag zich op; hoe verhouden levensbeschouwing en onderwijs zich dan tot elkaar?
Deze focuslijn wil deze laatste vraag niet alleen abstract theoretisch behandelen, maar wel concreet didactisch. We verdedigen de stelling dat levensbeschouwelijke vorming op school een educatief project is en geen initiatief op individueel confessioneel niveau. Het gaat niet over het werken aan een individuele levensbeschouwelijke overtuiging, maar over een universele pedagogische vraag waarbij de mens als mens op het spel staat. Levensbeschouwing heeft over deze menselijke conditie als dusdanig iets te zeggen en draagt een pedagogisch engagement in zich.
Hoe dit engagement zich concreet kan vertalen in een schoolcontext is voor ons een belangrijke onderzoeksvraag. Deze vormt de inzet van diverse vakdidactische onderzoeksprojecten zowel op Vlaams als Europees niveau. En in het licht van deze onderzoeksresultaten zetten we in op navormingen, professionele leergemeenschappen, publicaties en langdurige trajecten met vakgroepen op scholen.